How to Reassess Your Chess

Als aanvulling op de stappenmethode komt het door Jeremy Silman geschreven boek How to Reassess Your Chess zeker in aanmerking. Van dit boek dat zich met name lijkt te richten op spelers met een rating tussen de 1500 en 2000 zijn erg veel positieve reviews te vinden. En het boek is met zijn prijs van rond de 17 euro de aanschaf dan ook meer dan waard.

Het boek behandeld met name de diverse vormen van onbalans die er in een stelling aanwezig kunnen zijn. Silman onderscheidt er hierbij 7 en geeft aan hoe deze te gebruiken zijn. Ik denk dat dit met name helpt in die situaties dat je op zoek bent naar een plan en in die zin valt ook te verklaren dat er nogal wat mensen zijn die aangeven dat hun rating na het bestuderen van dit boek duidelijk gestegen is.
De meeste reviews zijn overigens ook ongebalanceerd (Of komt het door het lezen van dit boek dat ik daar zo gefocuseerd op ben?) en komen niet veel verder dan in een heleboel woorden aangeven dat het een goed boek is. En hoewel niet gepretendeerd wordt hier een geweldige review neer te zetten zijn er ook bij dit goede boek een aantal kanttekeningen te plaatsen.

Bij het zorgvuldig bestuderen van de voorbeeldpartijen uit het boek blijkt dat de winst soms niet zozeer binnen wordt gehaald door de geweldige zet als gevolg van het gevormde plan, maar als gevolg van een blunder die de tegenstander een aantal zetten later maakt. Speel bijvoorbeeld de partij Ervin-Silman (blz. 288) maar eens een keer na met de assistentie van Fritz en let hierbij met name op de zetten 15 tot en met 18. Overigens geeft Silman op zijn 15e zet na het uitroepteken al aan dat de zet riskant is, wat op zich een wat vreemde omschrijving is van een blunder. De partij wordt gered door de nog grotere blunder van de tegenstander op de 18e zet, waarbij Silman volstaat met aan te geven dat een andere zet ook verliezend is. De winnende variant met 18.Dg5+ wordt hierij volledig buiten beschouwing gelaten. Op zich zou dat niet zo erg zijn, maar de vraagtekens zouden er bij dit soort partijen dan toch echt wel bij moeten worden geplaatst. Overigens geldt dit vooral voor de partijen van Silman zelf, die zoals veel schakers een neiging heeft de eigen zetten van uitroeptekens te voorzien.

Dit is jammer, omdat we als schakers juist van onze fouten het meeste kunnen leren. De eerste stap hierbij is dat we deze fouten erkennen, zodat ze beter herkend en op den duur zelfs voorkomen worden.
Los van deze wat meer negatieve kanttekeningen blijft het boek de moeite meer dan waard, maar als lezer kan het zeker geen kwaad (om zoals altijd) kritisch door de voorbeeldpartijen heen te lopen.

Aan de andere kant zullen dit soort foutjes de meeste lezers nauwelijks opvallen en zelfs niet relevant zijn. Het gaat uiteindelijk om de ideeen die je op basis van dit boek allemaal opdoet.

Van het boek is ook een bijbehorend werkboek te koop, zodat met de bestudeerde stof geoefend kan worden.